Αρχίλοχος «Μοιχός, Υβριστής και Λάγνος» Η γέννηση της σάτιρας στον αρχαϊκό κόσμο

Διαβάστε την κριτική του βιβλίου από τον Ξενοφώντα Μπρουτζάκη στο Ποντίκι

http://www.topontiki.gr/articles/view/3986

Ηλίας Κωστόπουλος

Αρχίλοχος

«Μοιχός, Υβριστής και Λάγνος»

Η γέννηση της σάτιρας στον αρχαϊκό κόσμο

ISBΝ: 978-960-9441-00-1, διάστ. 24Χ17 σελ. 480, τιμή 24,40 €

Στην αυγή του 7ου αι. π.Χ. µέσα στους κόλπους της νεοσύστατης πόλης-κράτους εµφανίζεται µαζί µε τις πρωτόγνωρες έννοιες του «Πολίτη» και του «Πολιτικού» η δηµόσια χλεύη και η πολιτική λοιδορία που η µετεξέλιξή τους στην Αττική Κωµωδία θα αποτελέσει ένα βασικότατο συντελεστή της λειτουργίας του Δηµοκρατικού Πολιτεύματος.

Ο Αρχίλοχος, θεµελιωτής της σάτιρας, συγκέντρωσε την µήνιν του αριστοκρατικού κόσµου για τις ανατρεπτικές καινοτοµίες που εισήγαγε µε το έργο του. Γελοιογράφησε τις ηρωικές µορφές του Έπους. Έβαλε κατά των αξιών και των συµβόλων της αριστοκρατικής ιδεολογίας. Οπλίστηκε µε την αθυροστοµία του παλιού τελετουργικού σκώµµατος για να στηλιτεύσει καταστάσεις και πρόσωπα στη δηµόσια ζωή. Άριστος τεχνίτης του λόγου και του µέτρου, υπήρξε ο πρώτος στην παγκόσµια ποίηση που έγραψε σε πρώτο πρόσωπο, εξοβελίζοντας τα κλέα των υπερανθρώπων ηρώων και φέρνοντας στο προσκήνιο τον απλό άνθρωπο και τις ταπεινές ιστορίες της καθηµερινής ζωής.

«Μοιχός, υβριστής και λάγνος» είναι µερικοί µόνον από τους αµέτρητους αρνητικούς χαρακτηρισµούς µε τους οποίους η κρατούσα τάξη, σταθερά και ανά τους αιώνες, διέβαλλε το έργο του αλλά και την προσωπική του ζωή. Ίσως όµως αυτός να είναι και ένας ακόµη λόγος που η ποίησή του εξακολουθεί να συγκινεί και να γοητεύει.

Σήµερα, η ερµηνεία του έργου του αποτελεί µία πρόκληση για την ανασύνθεση της αθέατης πλευράς του αρχαίου ελληνικού κόσµου.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Ηλίας Κωστόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Αθηνών. Συµµετείχε στις αρχαιολογικές ανασκαφές στις Αρχάνες, στο Φουρνί και στο Ιδαίον Άντρον της Κρήτης. Έχει µεταφράσει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και έχει γράψει µελέτες για τη ζωή και την κοινωνία στην Αρχαία Ελλάδα.

ARTHUR CRAVAN Ο OSCAR WILDE ΖΕΙ! και άλλα κείμενα

ARTHUR CRAVAN

Ο OSCAR WILDE ΖΕΙ!

και άλλα κείμενα

Μετάφραση-Επιμέλεια -Εισαγωγή -Σημειώσεις: Νίκος Σταμπάκης

ISBΝ: 978-960-9441-01-8, διάστ. 21Χ14, σελ. 80, τιμή 9,00 €

Ποιος ήταν ο Arthur Cravan; Καθώς το έθετε ο ίδιος, «Είμαι όλα τα πράγματα, όλοι οι άνθρωποι κι όλα τα ζώα!» Ακόμη και τα όρια της ζωής του είναι αβέβαια (1887-1918;).

Ανιψιός του Oscar Wilde, (ο ίδιος αδιαφορώντας για την τιμή της μητέρας του υποστήριζε ότι ήταν γιος του!!!) διάσημος μποξέρ, άμεσος πρόδρομος του ντανταϊσμού και του υπερρεαλισμού, βασική αναφορά των καταστασιακών, των μπητ, του πανκ, εξαφανίστηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στο Μεξικό (αυτοκτονία; ατύχημα; εσκεμμένη εξαφάνιση;) και κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε. Στα 31 χρόνια της γνωστής ζωής του, πρόλαβε επίσης να προσβάλει ολόκληρο το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο της εποχής του, με το περιοδικό Maintenant (1912-15), που έγραφε και εξέδιδε μόνος, κάτω από μια σειρά ψευδωνύμων.

Το υλικό του περιοδικού παρουσιάζεται, σχεδόν στο σύνολό του, στην παρούσα έκδοση. Εκτός από τα κείμενα για τον Oscar Wilde περιλαμβάνονται τα κείμενα «Ποιητής και Μποξέρ», «André Gide» (ένα σαρκαστικό κείμενο κατά του κατεστημένου συγγραφέα των γαλλικών γραμμάτων), «Η έκθεση των Ανεξάρτητων» (όπου ξεσπαθώνει κατά του Guillaume Apollinaire και της εικαστικής Avant-garde της εποχής), ποιήματα του Arthur Cravan καθώς και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του και την σταδιοδρομία του ως μποξέρ, στο οποίο περιλαμβάνεται και η αφίσα από τον αγώνα μποξ που έδωσε στην Ελλάδα το 1914 με τον θρυλικό ολυμπιονίκη Γεώργιο Καλαφάτη.

Σχετική βιβλιοκριτική από την Μάρη Θεοδοσοπούλου στην εφ Εποχή 2/5/2010

http://maritheodo.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

Ο ΚΡΑΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΜΟΥ του Κώστα Ρεούση

Ποίηση, ISBΝ: 978-960-98578-8-8, διάστ. 12Χ17, σελ. 80

Με ψυχογεωγραφικό πλαίσιο κυρίως την παλιά πόλη της Λευκωσίας, ο Κώστας Ρεούσης, μετέρχεται σωματικά τις έννοιες του υπό και του υπέρ ως πρώτα συνθετικά λέξεων που ελαύνουν της πραγματικότητας, εκβιάζοντας μία πρωτόγνωρη αναπνοή γραφής. Ο ποιητής Μιχάλης Παπαδόπουλος έχει αναφέρει σχετικά: «Το βάναυσο ξύσιμο όλων των σοβάδων της γλωσσικής ευπρέπειας -η αγριότητα μιας ευγένειας που δεν έχει όνομα ή τόπο σ’ αυτό τον κόσμο», ενώ ο φιλόλογος Γιώργος Μύαρης τον προσδιορίζει ως: «Αβόλευτη παρουσία σε πληθυσμούς βολεμένους στη λησμοσύνη». Στο βιβλίο Ο κρατήρας του γέλιου μου, εντρυφώντας ακραιφνώς στο πεζό ποίημα, εμφανίζει έναν αμιγή κυπριακό υπερρεαλισμό ή υπερπραγματικό ρεουσισμό, όπως επανειλημμένα έχει ζωντανά δείξει.

λευκωσία αμετάφραστη δίοδος

η αιώρηση μιας αργοπορημένης γυναίκας φιλοξενεί το όνειρο του Κλαρκ Κεντ κεντώντας σπειροειδώς το βιασμένο φουστάνι η ταραντούλα της ατελεύτητης ανοχής ζέβρες κυκλοφορούν τον ύπνο τ’ αγοριού πασχίζει να κοιμηθεί προσδοκώντας ρινόκερους η Αφρική μίας στιγματισμένης κορυφογραμμής ένα δολοφονημένο γαλάζιο επιτρέπει το όραμα βυθίζοντας τις μηχανές του Ιουλίου Βερν το χέρι του νότου

Ο Κώστας Ρεούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς ποτέ να αποκτήσει πτυχίο. Είναι υπερπραγματιστής της αεί rear-guard. Το 1995 κυκλοφόρησε τη συλλογή ποιημάτων Χαμαιλέων (ιδιωτική έκδοση-εκτός εμπορίου) και το 2008 τη συλλογή πεζών ποιημάτων Feuille Volante Υπερπραγματικής Θρασύτητας (εκδόσεις Τυφλόμυγα). Συνηθίζει να φωτοτυπώνει τις εργασίες του και να τις κυκλοφορεί ελεύθερα. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία.

Μια κριτική από τον κυπριακό τύπο του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου

«Ο κρατήρας του γέλιου μου» του Κώστα Ρεούση

Όσο εμφανής είναι η συνάφεια της ποίησης του Κ. Ρεούση με τα πιο σκληρά και άναρχα υλικά του υπερρεαλισμού, τόσο μεγαλύνεται η ανάγκη να διαβάσει κάποιος τα πεζά ποιήματα της ανά χείρας συλλογής κομμένα από το κάτεργο των -ισμών· κατ’ ουσίαν, σαν τομές στην μικροαστική αντίληψη που λυμαίνεται το δημόσιο βίο και λόγο της κοινότητας είτε ως σώμα είτε ως πνεύμα.

Ακολούθως, θα μπορούσε κάποιος να ανακαλέσει στη μνήμη του ένα απόσπασμα από την «Εξέγερση εναντίον της ποίησης» του Αντονέν Αρτώ: «Δεν θέλω να είμαι ο ποιητής του ποιητή μου, εκείνου του εγώ που θέλησε να με χρίσει ποιητή, αλλά ποιητής δημιουργός, σε διαρκή εξέγερση εναντίον του “εγώ” και του “εκείνου”».

Κι αν το «εγώ» ξεδιπλώνεται ενστικτωδώς πικραμένο κι επίκτητα πικρό, τραχύ και ενίοτε προκλητικό, στον «Κρατήρα του γέλιου μου» δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δοκιμάζει τα όρια της ψευδαίσθησης και της δειλίας που εφαρμόζει ο μικροαστικός πολιτισμός στις επιμέρους εκφάνσεις του. Μια δοκιμή που ξεσπάζει σε σύγκρουση -πώς αλλιώς;- προσδιορίζοντας συγχρόνως τον εαυτό της ως το «έτερο» αναφορικά με το «εκείνο» ή ακόμα και ως το «ξένο».

Όμως, εδώ το «ξένο» δεν νοείται ως αμέτοχο. Ίσα ίσα: η εξέγερση ως κίνημα του σώματος και του πνεύματος καταφέρεται πριν απ’ όλα στη σοβαροφάνεια της εικόνας. Τα ποιήματα του «Κρατήρα» είναι φύσει εξεγερμένα, προσβλέποντας να καταδείξουν πόση κωμωδία ανεβαίνει ως τη γλώσσα πάσης ευπρέπειας και συγχρόνως πόση τραγικότητα συντρίβεται στο λόγο του «διασκεδαστή». Κι ας μην ξενίσει ο όρος.

Το προσωπείο του «διασκεδαστή» αφηγείται το δράμα του «έτερου» στη σχέση του με την κοινωνία - και ιδίως με τους εξουσιαστικούς φορείς αυτής. Ο «διασκεδαστής» παίζει ξανά και ξανά εκείνο το επεισόδιο της ανθρώπινης κωμωδίας όπου ο ίδιος υποδύεται το εντεταλμένο θύμα που αντικαθιστά τον «βασιλιά» κατά την τελετουργική θυσία.

Έτσι, η ανοίκεια κωμωδία που ανεβάζει ο Κ. Ρεούσης στον «Κρατήρα του γέλιου μου» μετέρχεται τη μιμική, τον χορό (ως πρόσωπο του δράματος) και την απαγγελία· κραυγάζει μια γλώσσα ολοζώντανη, συχνά προκλητική - κι αυτή την πρόκληση οφείλουν να διαχειριστούν τόσο ο δημιουργός όσο και ο αναγνώστης εφόσον κι οι δύο γνωρίζουν πως τα λυρικά, ειδυλλιακά τοπία έπαψαν πια να συνεγείρουν το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής· κι επιπλέον αυτοσχεδιάζει, γεννάει κωμικούς, τραγικούς -ή και τον συνδυασμό τουςρόλους· απελευθερώνει κάτω από τις μάσκες της· κι εν τέλει έρχεται να μας θυμίσει πως σήμερα η ποίηση δεν μπορεί να είναι ολόλευκοι κρίνοι και γλυκόλαλες αηδόνες· σήμερα, η ποίηση οφείλει να ανασαίνει ως λεπίδα ή σφυρί.

ανέκδοτος αδιάβαστος ατάλαντος εν τέλει ποιητής τρύπια διαβόλου κάλτσα θεού αλάτρευτου γυναίκας νεύρο οργασμικό θανάτου μυημένος αναγνώστης του εφιάλτη αρωγός όνειρα όνειρα όνειρα χρώματα χρώματα χρώματα που δακρύζουν πόσο νερό τόσο νερό στο χώμα χώμα να σκορπίζει μετέχοντας κατέχοντας διασπάζοντας το μυστικό το μυστικό αν δεν κοπείς ως την ανάσα άψυχε («Ξυράφι», σελ. 60 του βιβλίου)

Δείτε σχετική συζήτηση για το βιβλίο στο http://www.poiein.gr/archives/9328/index.html


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

Οι εκδόσεις «Φαρφουλάς» σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο «Τα Οκτωβριανά» σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Ρεούση Ο κρατήρας του γέλιου μου στο καφενείο «Τα Καλά Καθούμενα» (πλατεία Φανερωμένης, παλιά Λευκωσία), την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010 (του Ασώτου) στις 20:00. Θα μιλήσει και θα εκτελέσει κείμενά του ο ποιητής. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στα τηλέφωνα 99454896 (Σύμης Σουκιούρογλου) & 99132287 (Κώστας Ρεούσης). Το βιβλίο θα διατίθεται προς πώληση στο χώρο της παρουσίασης από τους υπεύθυνους του βιβλιοπωλείου «Τα Οκτωβριανά» (Ομήρου 3Κ, Λευκωσία, 226672801). Η παρουσίαση τελεί υπό την υψηλή προστασία της Υπερπραγματικής Φράξιας Λευκω©ίας. Είσοδος ελεύθερη.

!*!

Υ.Φ.Λ.

Συνέντευξη του Διαμαντή Καράβολα στο περιοδικό Bookmarks

1. Οι Εκδόσεις Φαρφουλάς υπάρχουν 2 χρόνια τώρα, αλλά το περιοδικό «Ο Φαρφουλάς» κυκλοφορούσε αρκετό καιρό πριν. Πότε ξεκίνησε και τι έχει αλλάξει από τη στιγμή που το κέφι μετατράπηκε σε επάγγελμα;

Το πρώτο τεύχος του Φαρφουλά κυκλοφόρησε το 2001. Είχα διαβάσει ένα παράδοξο διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά γραμμένο το 1935 με αυτόν το τίτλο και σκέφτηκα: να ο κατάλληλος τίτλος για ένα περιοδικό που θα μπορέσει να στεγάσει τόσο τις δικές μου λογοτεχνικές και άλλες εμμονές όσο και των φίλων μου. Και βγήκαν άλλα 6-7 τεύχη μέχρι το 2005.

Το καλό είναι ότι από τότε οι αρχικές εμμονές ενισχύθηκαν, βλάστησαν και καρποφόρησαν και προστέθηκαν κι άλλες με τελευταία αυτή του Θεάτρου Σκιών και του Καραγκιόζη. Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει από τη στιγμή που “το κέφι μετατράπηκε σε επάγγελμα” όπως λες είναι ότι εγώ τουλάχιστον έχω σταματήσει να κάνω άλλα επαγγέλματα που δε μου κάναν κέφι.

2. Στο τελευταίο τεύχος που είναι αφιερωμένο στον Καραγκιόζη φιλοξενείς πολλά και σημαντικά ονόματα του Θεάτρου Σκιών. Πιστεύεις ότι εξάντλησες τις πηγές σου ή θα μπορούσε κάποιος να συνομιλήσει και να καταγράψει κι άλλες αναφορές αλλά και πτυχές που δεν συμπεριλαμβάνονται στο τεύχος αυτό του Φαρφουλά;

Ο Καραγκιόζης και το Θέατρο Σκιών είναι ένα ιδιαίτερα πλούσιο φαινόμενο της λαϊκής δημιουργίας όσο αφορά το παρελθόν, το παρόν και πόσο μάλλον το μέλλον του, αφού, παρά τις αντιξοότητες της εποχής, καταφέρνει να συγκεντρώνει και σήμερα ένα πολύ ελπιδοφόρο δυναμικό νέων αφοσιωμένων και ταλαντούχων δημιουργών που το υπηρετούν με σεβασμό και αγάπη. Αν βλέπαμε τον Καραγκιόζη μουσειακά ίσως να μη χρειαζόταν καν να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα. Αλλά όσο θα συνυπάρχουν αντιθετικά ο πλούτος (το Σαράι) και η φτώχια (η παράγκα του Καραγκιόζη) ο Καραγκιόζης θα υπάρχει και θα έχει ακόμα πολλά να πει και να εκφράσει.

3. Ο Γιάνναρος, αν θυμάμαι καλά, χαρακτηρίζει ως καταστροφή για τον Καραγκιόζη τον Σπαθάρη, παρόλο που θεωρείται ως ο άνθρωπος που τον έκανε προσιτό σε πλατιές μάζες. Θεωρείς δικαιολογημένη την άποψή του;

Καταρχήν ο Καραγκιόζης ήταν ένα κατεξοχήν λαϊκό θέαμα με μεγάλη απήχηση και όχι περιθωριακό όπως λανθασμένα έχει περάσει. Άρα ο Σπαθάρης δεν ήταν αυτός που τον έκανε προσιτό στις πλατιές μάζες. Αυτό που κυρίως έκανε είναι ότι με την τηλεόραση το περιόρισε μόνο για τα παιδιά προσδίνοντάς του και έναν διδακτισμό ξένο από τον χαρακτήρα του, εξοβελίζοντας τα αγοραία και σατιρικά στοιχεία που προσέλκυαν το λαϊκό κόσμο στις παλιές «μάντρες» και που φυσικά δεν μπορούσαν να περάσουν από την μικρή οθόνη. Αλλά δεν ήταν θέμα του Σπαθάρη και μόνο. Κανένας καραγκιοζοπαίχτης όταν παίζει σε ένα σχολείο ή σε μια παιδική παράσταση δεν θα πει αυτά που θα πει παίζοντας σε ένα καφενείο ή σε ένα θέατρο.

4. Πιστεύεις πως τα ΜΜΕ προβάλλουν αρκετά τη δουλειά ενός μικρού εκδότη σήμερα; Λειτουργούν αξιοκρατικά ή επηρεάζονται από τις επιταγές της διαφήμισης και των ευπώλητων;

Σαφώς τα ΜΜΕ και επηρεάζονται άλλα λιγότερο και άλλα πάρα πολύ από τη διαφημίσεις που παίρνουν και προβάλουν επιλεκτικά την τρέχουσα βιβλιοπαραγωγή. Το κομμάτι της προσοχής που δίνεται στους μικρούς εκδότες είναι αυτονόητα μικρό. Ευτυχώς όμως δε ζούμε σε μια μεγάλη χώρα όπως η Γερμανία, η Αγγλία ή η Γαλλία. Επομένως μια micro εκδοτική προσπάθεια όπως είναι αυτή που κάνουμε εμείς, αν επιμείνει σταθερά και με συνέπεια σ’ αυτό που κάνει μπορεί να βρει τους αποδέκτες της είτε την προβάλουν τα ΜΜΕ είτε όχι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως με τα ΜΜΕ που ασχολούνται με το βιβλίο είναι ότι έχει περιοριστεί, σχεδόν εκλείψει, η εμπεριστατωμένη βιβλιοκριτική, είτε αρνητική είναι αυτή είτε θετική, και έχει υποκατασταθεί από την βιβλιοπαρουσίαση που σε ποσοστό 90% αναπαράγουν το Δελτίο Τύπου που συνοδεύει ένα βιβλίο άντε και το σημείωμα που είναι γραμμένο στο οπισθόφυλλο.

5. Το να είσαι ταυτόχρονα εκδότης, πολλές φορές γραφίστας, αλλά και ο άνθρωπος που κινεί τα πάντα στις Εκδόσεις Φαρφουλάς, πιστεύεις πως σε βοηθά να παράγεις καλύτερο αποτέλεσμα ή αυτός ο κατακερματισμός σε διαφορετικά αντικείμενα σε αποπροσανατολίζει και μειώνει την δημιουργικότητά σου;

Ο σοφός κινέζος θεωρητικός του πολέμου Σουν Τσου είχε πει πως το να διοικείς ένα στράτευμα ή λίγους άντρες υπόκειται στους ίδιους ακριβώς κανόνες. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό στην περίπτωση που κάποιος έχει ξεκινήσει έναν εκδοτικό οίκο είναι να μπορεί να διοικεί σωστά τον εαυτό του. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, πρέπει να πω ότι δεν τα κάνω όλα μόνος μου αλλά έχω την τύχη να χαίρω της πολύτιμης –εθελοντικού χαρακτήρα– έμπρακτης βοήθειας μερικών φίλων και συνεργατών (να αναφέρω μερικά μόνο ονόματα: Νίκος Σταμπάκης, Ηλίας Μέλιος, Βάσιας Τσοκόπουλος, Τζίμης Ευθυμίου, Μανόλης-Λούης Αυτιάς, Γιάννης Ξούριας, Δάφνη Χρονοπούλου) που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες και ενδιαφέροντα. Χωρίς αυτούς, τους οποίους και ευχαριστώ δημόσια, ίσως πολλά πράγματα να μην είχαν γίνει ή να μην είχαν γίνει τόσο καλά...

6. Αν πιστεύεις ότι είχε την δυνατότητα ένα βιβλίο από τις εκδόσεις σου να γινόταν best seller ποιο πιστεύεις ότι θα ήταν αυτό;

Όλα μπορούν να γίνουν, αλλά κι αν δεν γίνουν τι έγινε;

7. Είναι δεδομένο πως πολλά από τα βιβλία που κυκλοφορούν δεν άξιζαν έκδοσης αλλά βλέπουμε πολλούς μεγαλοεκδότες να θυσιάζουν την ποιότητα της έκδοσης στο βωμό του κέρδους και πολλούς μικρούς και ανεξάρτητους εκδότες να το κάνουν για τη μάχη της επιβίωσης. Ποιοι πιστεύεις ότι κάνουν τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις;

Είναι μεγάλη κουβέντα να πει κανείς τι αξίζει να εκδίδεται και τι όχι. Άλλωστε πόσοι μεγάλοι συγγραφείς δε κατάφεραν να δουν ούτε ένα βιβλίο τους τυπωμένο όσο ζούσαν. Ή έκαναν μια εκδοτική επιτυχία μετά από απανωτές απορρίψεις. Και απ’ την άλλη πόσοι συγγραφείς δεν πουλήσανε χιλιάδες βιβλία για μια περίοδο και μετά δεν ξαναασχολήθηκε κανείς μαζί τους. Σε κάθε περίπτωση την μεγαλύτερη παραχώρηση την κάνει ο αναγνώστης που θα θυσιάσει τον χρόνο και τα χρήματά του για ένα βιβλίο και αυτός είναι που θα κρίνει αν αυτό ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του ή όχι. Εν πάση περιπτώση, ένα βιβλίο έστω και ένας άνθρωπος να το διαβάσει και να το ευχαριστηθεί νομίζω ότι αξίζει την έκδοσή του.

8. Πες μου ένα βιβλίο που διάβασες και θα ήθελες να έχεις εκδώσει.

Ε, δε λέγονται αυτά. Είναι σαν να θες τη γυναίκα του πλησίον σου και να το λες δημόσια…

9. Περιέγραψέ μου σε λίγες γραμμές τον στόχο και το όραμα του Φαρφουλά για τα επόμενα 10 χρόνια.

Μερικοί εκδοτικοί οίκοι αυτοαποκαλούνται Εκδοτικοί Οργανισμοί. Ένας μάλιστα (μπορεί να είναι κι άλλοι) γράφει στην ταμπέλα του Παγκόσμιος Εκδοτικός Οργανισμός(!!!) Αυτό ίσως είναι ένα σπουδαίο όραμα για έναν εκδότη. Για να το πραγματοποιήσει δεν έχει παρά να το γράψει στην ταμπέλα του…

Τέλος πάντων, για να απαντήσω σοβαρά, θα ήθελα απλά να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω και τώρα με λιγότερες αντιξοότητες και να καταφέρω να ολοκληρώσω την επανέκδοση των έργων μιας σειράς αγνοημένων ή αδικημένων συγγραφέων που το έργο τους αξίζει να ξαναδιαβαστεί και να αποκατασταθεί στην εποχή μας.

10. Με τα βιβλία σου θεωρείς πως ασκείς πολιτική κριτική και λαμβάνεις θέση ή πιστεύεις πως η λογοτεχνία είναι κάτι διαφορετικό και αυτόνομο;

Μην αυταπατόμαστε! Όλα είναι πολιτική, πόσο μάλλον ό,τι γίνεται στην Ελλάδα που υπάρχει παραδοσιακά ένα υψηλό ενδιαφέρον για την πολιτική. Η λογοτεχνία όμως, όπως και γενικότερα η τέχνη καλό είναι να κρατάει τη αυτονομία της και την αξιοπρέπειά της απ’ την τρέχουσα πολιτική, ιδιαίτερα αυτή που ασκείται από τα κόμματα εξουσίας. Νομίζω ότι για να έχει λόγο ύπαρξης και να μην είναι ένα συμπλήρωμα της πολιτικής, αλλά να πηγαίνει πιο μακριά απ’ αυτή, θα πρέπει σταθερά να είναι προσανατολισμένη στον ανθρώπινο πόνο, να τον αφουγκράζεται, να τον εκφράζει και να τον μετουσιώνει σε δύναμη πνευματικής ανάπτυξης, ψυχικής δύναμης και κοινωνικής αλλαγής.

ΑΣΠΡΑΔΙΑ του Γιάννη Ξούρια

Η πρόθεση γι' αυτό το βιβλίο υπήρξε στοιχειώδης: τα τέσσερα στοιχεία που το έπλασαν ήταν Παιδικότητα, Έρωτας, Τυχαιότητα και Απενοχοποίηση (ΠΕΤΑ). Η αρχή που επέβλεψε το σμίξιμό τους απαιτούσε η ποίηση να είναι υπόθεση ΖΩΝΤΑΝΩΝ και όχι «γραμματολογικές φιλοδοξίες τεθνεώτων». Από πίσω έφεγγε μόνιμα ένα παράθυρο που ονομαζόταν Γέλιο κι έφερνε μέσα φρέσκο αέρα και ήλιο. Η διαδικασία σύμπηξης κράτησε μερικά χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα διαφορετικό από το προσδοκώμενο. Και πάντα καλύτερο. Οπότε κάποια στιγμή τα δοχεία, οι σωλήνες, οι άμβικες, οι φωτιές και τα άλλα όργανα του σώματος αφέθηκαν να δουλεύουν μόνα τους και να φτιάχνουν εικόνες όπου η επιφάνεια δεν είχε κανένα βάθος κι όμως ήταν αβυσσαλέα.

Το βιβλίο αυτό δεν έπαψε ποτέ να κοιτά προς τον υπερρεαλισμό και τους κατά καιρούς, συνειδητούς ή όχι, συνοδοιπόρους του, αλλά και δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει ότι η θεωρία δεν δικαιούται να εμποδίζει την πράξη. Ιδιαίτερα την πράξη που βγαίνει ενστικτωδώς, χωρίς ενδοιασμούς.

Ίσως το βιβλίο αυτό δεν θα γινόταν ποτέ βιβλίο, αν δεν έβρισκε δύναμη από άλλους ανθρώπους που μοιράζονται ανυστερόβουλα τα ίδια οράματα, σε πλήρη προσφορά και διαθεσιμότητα. Επικαλείται συνεχώς τους φίλους και τις φίλες της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθηνών.

Ο Γιάννης Ξούριας γεννήθηκε το 1971. Ζει στην Αθήνα. Συμμετέχει, όσο πιο ενεργά μπορεί, στην Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθηνών. Έχει εκλεγεί Λέκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ποίηση, ISBΝ: 978-960-98578-6-4, διάστ. 12Χ17, σελ. 80

Η ΚΛΙΣΗ ΤΟΥ ΡΗΜΑΤΟΣ του Γιώργου Καλοζώη

Το βιβλίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Πρόκειται για ποίηση έντονης εικονοποιίας σχεδόν κινηματογραφικής. Η ροή του λόγου υπονομεύει τα συντακτικά σχήματα σε μια συνειδητή προσπάθεια του ποιητή να ξεπεράσει τα όρια/σύνορα της γλώσσας. Κι αυτό γιατί, ενώ είμαστε μέσα στη γλώσσα και δια της γλώσσας, είμαστε την ίδια στιγμή και κάτι άλλο και κάτι παραπάνω.

Ο Καλοζώης προσπαθεί να κατορθώσει το οξύμωρο και το αντιφατικό. Να μιλήσει σαν να μην υπήρχε η γλώσσα όπως ένας πρωτόγονος άνθρωπος ή ένα μωρό. Γι’ αυτό και πολλά ποιήματά του έχουν πρωταγωνιστές ή κομπάρσους ζώα ή ζωύφια αποκρουστικά τα οποία εκφράζουν τις κατώτερες ορμές και τα πάθη του ανθρώπου σε μια εποχή έντονης υποκρισίας και βαρβαρότητας, κατεξοχήν ζωώδη.

Είναι τα ποιήματα του Καλοζώη αγωνιώδη και εφιαλτικά. Και τούτο γιατί ο φόβος και η προέκτασή του ο τρόμος δεν εξορκίζονται αλλά αποτελούν τη μόνη μορφή πραγματικότητας την οποία μπορεί να συλλάβει ο ποιητής. Το ποιητικό υποκείμενο συχνά μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο εξωπραγματικό προκειμένου να προσαρμοστεί στην άγρια εποχή του. Η διαδικασία πάντως του ζωομορφισμού και της μετάλλαξης δεν είναι αυτόματη αλλά σταδιακή για να διαφανεί ο απόλυτος τρόμος και η φρίκη που είναι οι στοιχειακοί όροι της ζωής και του περιβάλλοντος κόσμου.

Ο Γιώργος Καλοζώης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1963. Σπούδασε φιλολογία και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Αυτή είναι η πέμπτη ποιητική συλλογή του. Η συλλογή του Ανάποδος κόσμος (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2000) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.

Ποίηση, ISBΝ: 978-960-98578-9-5, διάστ. 14Χ21, σελ. 80.

Καραγκιόζης-αφιέρωμα στο 11ο τεύχος του Φαρφουλά που κυκλοφορεί !

Το καινούριο (11^ο) τεύχος του περιοδικού Φαρφουλάς που κυκλοφορεί είναι αφιερωμένο στον Καραγκιόζη και την αθάνατη τέχνη του Θεάτρου Σκιών.

Το κύριο λόγο έχουν οι ίδιοι οι καραγκιοζοπαίχτες που μιλάνε για την τέχνη τους και τους παλιούς δασκάλους (Θωµάς Αγραφιώτης, Άθως Δανέλης, Κων/νος Κουτσουπλής, Γιάννης Χατζής, Κώστας Καμαριάρης-Ψυχραιμίας).

Επίσης, δημοσιεύονται:

• Συνέντευξη του πατρινού καραγκιοζοπαίχτη Γιάνναρου και δύο έργα του Χρ. Χαρίδημου.
• Παλαιότερα σημαντικά κείμενα για την ιστορία του Καραγκιόζη (P.Risal (σε μτφ. Αλ. Παπαδιαμάντη), Τζ. Καΐμης, Στ. Κυριακίδης, Γ.Τσαρούχης, Γ. Τσοκόπουλος).
• Άρθρα μελέτης και έρευνας για το Θέατρο Σκιών (Μ. Ιερονυμίδης, Δ. Καράβολας, Γ. Ξούριας, Ε. Ζάχος Παπαζαχαρίου, Σ. Ραπτόπουλος, Β. Τσοκόπουλος).
• Κείμενα λογοτεχνών για τον Καραγκιόζη (Γκόρπας, Κόντογλου, Σκαρίμπας).
• Λογοτεχνικά κείμενα για τον Καραγκιόζη και μνήμες (Μ. Αυτιάς-Λούης, Αλ. Ζούκας, Π. Κουτρουμπούσης, Γιάννης Χατζής).
• Αναφορές σε προσπάθειες που γίνονται για την προβολή του Θ.Σ., όπως τις παραστάσεις που γίνονται στο καφενείο «Τα Κανάρια» και το ετήσιο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Εξαρχείων.

Το τεύχος συνοδεύει μία ειδική έκδοση της εφημερίδας του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών Ο Καραγκιόζης μας με επιλογή κειμένων που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας και μια συνέντευξη του καραγκιοζοπαίχτη Θ. Σπυρόπουλου.

Εκδήλωση παρουσίασης του τεύχους θα γίνει την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου στις 8.00μ.μ. στο καφενείο «Τα Κανάρια» (Πλαταιών και Κεραμεικού στον Κεραμεικό). Καραγκιοζοπαίχτες αλλά και φίλοι του Καραγκιόζη θα συζητήσουν για το Θ.Σ σήμερα και την ανάγκη ανανέωσής του. Επίσης, στον μπερντέ του καφενείου θα παιχτούν σκετς από παραστάσεις και θα ακολουθήσει το καθιερωμένο γλέντι!

Τον Φαρφουλά μπορείτε να τον βρείτε στα βιβλιοπωλεία ή επικοινωνώντας στο 6974003741.

Από τα περιεχόμενα του τεύχους:

· Γιάννης Χατζής: Παρελθόν, παρόν και µέλλον του ελληνικού Θεάτρου Σκιών

· Βάσιας Τσοκόπουλος: Η ανανέωση του Καραγκιόζη

· Γιάννης Ξούριας: «...ασελγή και άσεµνα πράγµατα, ως ο λεγόµενος Καραγκιόζης...»

· Κωνσταντίνος Κουτσουµπλής: Η προέλευση του Θεάτρου Σκιώνκαι η σχέση του µε το αρχαίο δράµα

· Θωµάς Αγραφιώτης: Η Βυζαντινή καταγωγή του Θεάτρου Σκιών

· Θωµάς Γκόρπας: Ένα κείµενο για τον Καραγκιόζη

· Μιχάλης Ιερωνυµίδης: Θέατρο Σκιών και λαϊκοί αγώνες

· Σωτήρης Ραπτόπουλος: Ο κόσµος και η γλώσσα του Καραγκιόζη στα πεζά, τα θεατρικά και τα ποιήµατα του Γιάννη Σκαρίµπα

· Γιάννης Σκαρίµπας: Καραγκιόζης ο Ρωµιός (απόσπ.)

· Τζούλιο Καΐµη: Η ιστορία και η τέχνη του Καραγκιόζη

· Συνέντευξη µε τον καραγκιοζοπαίχτη Γιάνναρο

· Χαρίδηµος: Δύο έργα και µία συνέντευξη

· Άθως Δανέλης: Αναφορά στον Μάνθο Αθηναίο

· Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Ιστορία του Θεάτρου Σκιών

· Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Εικονογραφίακαι εικονογράφοι του Καραγκιόζη

· Διαµαντής Καράβολας: Καραγκιοζοπαίχτης, ο τέλειος καλλιτέχνης

· Κώστας Καµαριάρης: Περί του Θεάτρου των Σκιών

· Κώστας Καµαριάρης: Ο κυρ-Σπύρος ο Κούζαρος

· P. Rissal (µτφρ. Αλ. Παπαδιαµάντης): Πάντοτε οινόφλυξ

· Γιάννης Τσαρούχης: Μάθηµα αλήθειας από το µόνο νεοελληνικό θέατρο

· Φώτης Κόντογλου: Τα ελληνικά χωριά (απόσπ.)

· Γιάννης Χατζής: Μια νυχτιά στους “Χορτατζήδες”

· Αλέξανδρος Ζούκας: Σκιές στο λευκό

· Μανόλης Αυτιάς (Λούης): Ο Καραγκιόζης σαλταδόρος

· Πάνος Κουτρουµπούσης: Ο Καραγκιόζης στο Παλαιόν Θιβέτ

· Γ. Δ. Τσοκόπουλος: Το αιγυπτιακόν θέατρον

· Στίλπων Κυριακίδης: Roussel Louis, Karageuz

Δια-μέτρου ρήγματα

Ασκληπιάδα Κυριάκου

δια-μετρου ρηγματα

Ποίηση, ISBΝ: 978-960-9441-02-5, διάστ. 13,5Χ21, σελ. 48, τιμή 5,00 €

…Φτερά είναι τα λόγια μου

βγαλμένα απ’ την καρδιά μου

με παίρνουνε για να με παν

πέρα απ’ τη συννεφιά μου...

Η νέα (τέταρτη) ποιητική συλλογή της Ασκληπιάδας Κυριάκου χαρακτηρίζεται από έμμετρο, ομοιοκατάληκτο στίχο με έντονο το στοιχείο της μουσικότητας και του λυρισμού. Στα ποιήματά της αφθονεί ο προβληματισμός για τα κοινωνικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των “ανάστατων καιρών” που ζούμε. Ως διέξοδο και στον αντίποδα αυτών η γραφή της Ασκληπιάδας Κυριάκου προτρέπει τον αναγνώστη να σταθεί ανυπότακτος εμμένοντας στο όνειρο, στην ελευθερία και στην συλλογική αγωνιστική αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων του.

Η Ασκληπιάδα Κυριάκου γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Είναι απόφοιτος της φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ. του τμήματος Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. στον κλάδο κοινωνικής κλινικής ψυχολογίας των εξαρτήσεων και ψυχοκοινωνικών προβλημάτων. Μετά από χρόνια διαμονής στη Θεσσαλονίκη, ζει και εργάζεται στο Ναύπλιο ως φιλόλογος. Παράλληλα ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο, με τη συγγραφή και δραματοποίηση παραμυθιών.

Εχει εκδώσει τις συλλογές Στιγμές που Ταξιδεύουν (εκδ. Scriptorium, 2004), Υφάδια Σιωπής (εκδ. Εντός, 2006) και Φεγγάρι στο Βυθό (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2008), ενώ αρκετά ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από σύγχρονους τραγουδοποιούς. Διατηρεί την προσωπικής της ιστοσελίδα στη διεύθυνση http://www.asklipiada.gr

Μπεκάτσα, το κυνήγι της βασίλισσας

Ιωάννης Αλιγιζάκης

Μπεκάτσα, το κυνήγι της βασίλισσας

ISBΝ: 978-960-98578-7-1, διάστ. 21Χ14 σελ. 1, τιμή 12,00 €

Περιέχει χάρτες, πίνακες και έγχρωμο φωτογραφικό υλικό

Το κυνήγι της “βασίλισσας” είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο και συναρπαστικό κυνήγι που απαιτεί τη γνώση των συνθηκών διαβίωσης του θηράματος, εμπειρία, αφοσίωση, κατάλληλο εξοπλισµό και ικανά µπεκατσόσκυλα. Πάνω απ’ όλα προϋποθέτει το σεβασμό και την κατανόηση του μεγαλείου της φύσης από τον κυνηγό. «Η φύση δεν είναι για ξόδεμα», προειδοποιεί ο συγγραφέας, «αν θέλουμε να συνεχίζει να μας χαρίζει τα πολύτιμα δώρα της».

Το βιβλίο αναφέρεται στο κυνήγι της µπεκάτσας µέσα στις ιδιόμορφες συνθήκες της ελληνικής γης. Βασίζεται στη μακροχρόνια εμπειρία του συγγραφέα, καθώς και στη διεθνή βιβλιογραφία. Συνοδεύεται από χάρτες, πίνακες και πλούσιο, έγχρωμο φωτογραφικό υλικό και αποτελεί ένα πολύτιµο βοήθηµα για κάθε µπεκατσοκυνηγό.

Μέσα από αυτό το πλήρες βιβλίο θα γνωρίσετε:

· Την ανατοµία, τη µορφολογία και τη συµπεριφορά της µπεκάτσας.

· Τις διατροφικές επιλογές και τις καθηµερινές της συνήθειες.

· Πού, πότε και πώς θα την ψάξετε στην ελληνική ύπαιθρο.

· Τα µέρη που επιλέγει να ζει ανάλογα µε τις κλιµατολογικές συνθήκες.

· Τα φθινοπωρινά και χειµερινά της µπασίµατα.

· Τα µπεκατσόσκυλα.

· Τα όπλα, τον απαραίτητο εξοπλισµό και τις ιδιαίτερες τεχνικές για το κυνήγι της.

Ο Γιάννης Αλιγιζάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Η καταγωγή του είναι από τα Χανιά. Σπούδασε ιατρική και από το 1984 έχει την ειδικότητα του ορθοπεδικού χειρούργου. Ασχολείται µε το κυνήγι αφιερώνοντας τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο του και καταγράφοντας συστηµατικά τις κυνηγετικές του εµπειρίες για περισσότερο από 30 χρόνια. Κυνηγά πάντα µε σκυλιά φέρµας σε χώρες του εξωτερικού και σε όλη την ελληνική ύπαιθρο.

Έχει αρθρογραφήσει σε ξένα κυνηγετικά περιοδικά και στο περιοδικό Έθνος Κυνήγι.

Περισσότερα για το βιβλίο στην ιστοσελίδα:

ΜΠΕΚΑΤΣΑ το κυνήγι της βασίλισσας