Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Έκθεση με σχέδια φτιαγμένα «εν ώρα εργασίας» από το 14ο τεύχος του Φαρφουλά






Όλα τα «εν ώρα εργασίας» δημιουργημένα σχέδια που συγκεντρώσαμε για το τεύχος του Φαρφουλά που κυκλοφορεί, καθώς και άλλα που δεν χωρέσανε στις σελίδες μας, θα παρουσιαστούν στην έκθεση που διοργανώνουμε στον μπαρ Bedouin, Ελασιδών 20 και Δεκελέων στο Γκάζι.

Σας προσκαλούμε, λοιπόν, να έρθετε στα εγκαίνια που θα γίνουν την Παρασκευή 1 Απριλίου 2011 στις 8.00 μ.μ.

Την ίδια ημέρα στα πλαίσια της έκθεσης, στις 9.00, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Η Τέχνη του “περιθωρίου”». Τη συζήτηση θα υποδαυλίσουν οι: Διαμαντής Καράβολας–εκδότης του περιοδικού, Εύη Τσακνιά–εικαστικός, Έλενα Πολυχρονάτου–εικαστικός και Διδάκτωρ της Α.Σ.Κ.Τ. και Ηλίας Μέλιος–λογιστής στο επάγγελμα.

Θα διαβαστούν ποιήματα και κείμενα από τις σελίδες του περιοδικού και θα ακολουθήσει πάρτυ μέχρι αργά…

Τα έργα που εκτίθενται προέρχονται από 24 διαφορετικούς εργασιακούς χώρους, πνευματικής αλλά και χειρονακτικής εργασίας.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Blaubart, Elli J., Josie Malinowski, Kenneth Cox, Capten, Χάρης Βελαώρας, και Λίλα Θεοδώση, Μανόλης Δάσκαλος, Κατερίνα Ιατροπούλου, Λούλα Λεβέντη, Κώστας Μαρσέλλος, Ηλίας Μέλιος, Λευκή Μπαρμπάτση, Γιάννης Ξούριας, Έλενα Πολυχρονάτου, Έλενα Προδρομίδου, Βάνα Σιούρη, Γιάννης Στεφανάκις, Θεώνη Ταμπάκη, κα Τούλα, Εύη Τσακνιά, Αμαλία Χ., Χάλαρης, Γιώργος Χαλκιάς.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου.



Κολάζ: Ηλίας Μέλιος














Σχέδιο: Γιάννης Ξούριας, Λίλα Θεοδόση













Σχέδιο: Κώστας Μαρσέλλος













Σχέδιο: Αμαλία Χ.















Σχέδιο: Θεώνη-Βάνα


Χάρτης για το Beduin

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

«ΕΝ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ» Το νέο τεύχος του Φαρφουλά!


Κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος του Φαρφουλά

που γράφτηκε εξολοκλήρου «εν ώρα εργασίας»

Σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα τεύχος εκ θεμελίων διαφορετικό απ’ ό,τι συνηθίζεται και χωρίς τις απαραίτητες προδιαγραφές, ακόμα και για τα δεδομένα των μη συμβατικών εντύπων. Αφορμή ήταν το γεγονός πως αρκετές φορές λάβαμε κάποιο ποίημα ή ένα κείμενο και αυτός που το έστελνε επεξηγούσε δικαιολογούμενος για πιθανές ατέλειες, ότι «αυτό μου βγήκε στη δουλειά». Η αφροντισιά αυτή όμως συνήθως προσέδιδε και την ιδιαίτερη χάρη του. Είπαμε λοιπόν να το ψάξουμε και να πειραματιστούμε προς αυτήν την κατεύθυνση: Εν ώρα εργασίας, λοιπόν!

Στείλαμε mail δεξιά κι αριστερά, το είπαμε σε φίλους και γνωστούς και σε λιγότερο από ένα μήνα οι διαθέσιμες σελίδες μας γεμίσανε και αν είχαμε άλλες τόσες θα γεμίζανε κι αυτές. Πολλά κείμενα, πολλά σχέδια, πολλοί τρόποι έκφρασης αλλά, καμία επιτήδευση, καμία ματαιοδοξία και πάνω απ’ όλα: ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ!

Παρουσιάζουμε αυτό το τεύχος πιστεύοντας ότι καταδεικνύει πολλά για τον αθέατο, αλλά διαρκώς βαλλόμενο κόσμο της εργασίας. Γράφουν και σχεδιάζουν ελεύθερα, εκφράζοντας μια τεράστια γκάμα ψυχικών καταστάσεων, 51 εργαζόμενοι από διαφορετικούς εργασιακούς χώρους,. Από υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, λογιστήρια, δικαστήρια, τυπογραφεία, βιβλιοπωλεία, μέχρι και από πλοίο, ξενοδοχείο και λαμαρινάδικο της Λειβαδιάς υπάρχει συμμετοχή.

- Στο τεύχος, σε ξεχωριστή έκδοση, περιλαμβάνεται το κόμικ του Τάσου Ζαφειριάδη Η Πορτογαλία όπως τη φαντάζομαι.

- Ο Φαρφουλάς κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή.

Αν δεν το βρίσκετε επικοινωνήστε μαζί μας μέσω mail ή στα τηλέφωνα των εκδόσεων.

- Η παρουσίαση του περιοδικού και το καθιερωμένο γλέντι θα γίνει στις 23 Μαρτίου 2011,

στις 9.00 μ.μ., στο καφενείο «Τα Κανάρια» (Πλαταιών και Κεραμεικού στον Κεραμεικό).

- Όλα τα σχέδια που συνοδεύουν το τεύχος και ακόμα περισσότερα,

θα εκτεθούν στο μπαρ BEDOUIN, Ελασιδών 20 & Δεκελέων, Γκάζι.

Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 1 Απριλίου 2011, 10.00 μ.μ. και θα ακολουθήσει πάρτυ.

Διάρκεια μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου.







Σχέδιο της κυρίας Τούλας, καθαρίστριας από το Ναύπλιο


Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Ο Φαρφουλάς ανακηρύσσει το 2011 Παγκόσμιο Έτος Georges Méliès

150 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την γέννηση του πρωτοπόρου κινηματογραφιστή Georges Méliès, ενός πραγματικού μάγου της τέχνης, που απέδειξε ότι η μεγαλύτερη εξέλιξη ορισμένων πραγμάτων μπορεί να επιτευχθεί ταυτόχρονα με τη γέννησή τους…
Ο Φαρφουλάς ανακηρύσσει το 2011
Παγκόσμιο Έτος Georges Méliès
με την ελπίδα, η δύναμη της ελεύθερης
φαντασίας να κυριαρχήσει το συντομότερο
πάνω στον παραλογισμό
της σύγχρονης στενομυαλιάς.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Βραβείο Ποίησης στην Κλίση του Ρήματος του Γιώργου Καλοζώη



Η απονομή του βραβείου





Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κυπριακής Δημοκρατίας για εκδόσεις του 2009 απονεμήθηκε στο Γιώργο Καλοζώη για το έργο του Η κλίση του ρήματος (εκδ. Φαρφουλάς).
Το σκεπτικό της απόφασης έχει ως εξής:
«Τα 32 ποιήματα της συλλογής του Γιώργου Καλοζώη, Η κλίση του ρήματος, αποτελούν ισάριθμα κεφάλαια μιας εκτενούς ανιστόρησης προσωπικών και κοινωνικών/ιστορικών βιωμάτων. Καθημερινές, συνήθεις καταστάσεις αναπτύσσονται μέσα από αλληλένδετες και συνάμα “ασύνδετες” λογικά εικόνες με λόγο ταχύ, συνειρμικό γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές, που μεταποιούν ευφυώς και προγραμματισμένα το κοινότοπο σε μοναδικό, το λαμπρό σε αποτρόπαιο, το βέβηλο σε ιερό και αντιθέτως. Στο βάθος των εικόνων η πολιτεία, η Κύπρος αλλά και η σημερινή ελληνική πραγματικότητα, η στερεοποιημένη μνήμη της εισβολής, η κατοχή και η έσω και έξω διαρπαγή της ψυχής των πολιτών. Η αλληγορία του Κακού και του Καλού διαποτίζει τα ποιήματα που ρέουν ορμητικά σε στίχους/διασκελισμούς –μοναδικα σημεία στίξεως λίγα ερωτηματικά– και μας αποκαλύπτουν φαντασιώσεις μαζί και φαντάσματα του καθημερινού και της ιστορίας. Ο ποιητής έχει κατακτήσει σε αξιοζήλευτο βαθμό το λεκτικό του, διαχρονικά ελληνικό θα το έλεγε κάποιος, και αυτή η κατάκτηση του δίνει τη δυνατότητα να αποφεύγει το τετριμμένο. Η ενσυνείδητη λεκτική, υφολογική και θεματική εκζήτησή του, κληροδότημα ενός χωνεμένου υπερρεαλισμού, κάποτε σαχτουρικής και εγγονοπούλειας υφής, συντελεί στην ιδιαιτερότητα του βιβλίου».

Συγχαίρουμε ολόθερμα τον αγαπητό Γιώργο για αυτή του την άξια διάκριση που έκανε και εμάς περήφανους και του ευχόμαστε από καρδιάς να είναι πάντα καλά και το τόσο ξεχωριστό έργο του να βρίσκει όλο και πιο πολλούς φίλους.




Οι τρεις Κύπριοι ποιητές που έχουν εκδώσει ποίησή τους από τις εκδόσεις Φαρφουλάς. Από αριστερά: Μιχάλης Παπαδόπουλος, Κώστας Ρεούσης και Γιώργος Καλοζώης. Φωτογραφία από την απονομή του βραβείου.

Το περιοδικό και οι εκδόσεις Φαρφουλάς

Μια συνέντευξη του Διαμαντή Καράβολα

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Το περιοδικό εκδίδεται από το 2001

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΡΑΒΟΛΑΣ: Επίσης, τα τελευταία τρία χρόνια υπάρχουν και οι εκδόσεις βιβλίων που έφτασαν αισίως τους 35 τίτλους.

Α.ΣΤ.: Πόσο έχει αλλάξει στην πορεία των χρόνων;

Δ.Κ.: Ελάχιστα. Συνεχίζουμε πάνω στις αρχικές μας εμμονές.

Α.ΣΤ.: Πώς βιώνει και επιβιώνει ο Φαρφουλάς σ' αυτή την κρίση;

Δ.Κ.: Ο Φαρφουλάς δεν είναι εφημερίδα ούτε εκδοτικό συγκρότημα, να αντιμετωπίζει κλυδωνισμούς. Επιβιώνει όσο μπορεί να μετουσιώνει την κινητήρια δύναμη που λέγεται ανθρώπινος πόνος σε δημιουργία και όσο καταφέρνει να είναι συνεπής με τα ενδιαφέροντά του.

Α.ΣΤ.: Υπάρχει χώρος για εκδοτικές προσπάθειες, όπως η δική σας, σ' αυτό το δύσκολο εκδοτικό τοπίο;

Δ.Κ.: Εχει να κάνει με το κατά πόσο ανταποκρίνεται κανείς στα ερωτήματα που θέτει η εποχή. Αν έχει να πει κάτι ουσιαστικό στο σημερινό γίγνεσθαι, μπορεί να βρει ανταπόκριση.

Α.ΣΤ.: Ποιος είναι ο σκοπός του περιοδικού και των εκδόσεων; Είναι ο ίδιος;

Δ.Κ.: Είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τα βιβλία βγαίνουν μέσα από το περιοδικό και το περιοδικό από τα βιβλία.

Α.ΣΤ.: Πώς στήνεται κάθε τεύχος;

Δ.Κ.: Αρχικά υπάρχει μια «έμμονη ιδέα». Κατόπιν, έρχονται η συγκέντρωση υλικού και η επεξεργασία του κατά τον τρόπο του κινηματογραφικού μοντάζ. Σημαντικό στοιχείο επίσης για τον Φαρφουλά είναι ότι προσπαθούμε να γράφουν κυρίως ερασιτέχνες της γραφής.

Α.ΣΤ.: Προσπαθείτε να βρείτε επιχειρηματίες να σας ενισχύσουν οικονομικά;

Δ.Κ.: Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Δεν μας πολυταιριάζει.

Α.ΣΤ.: Θα έλεγε κάποιος: «Είναι καλό το περιοδικό. Γιατί να μην το ενισχύσουμε;».

Δ.Κ.: Μας αρκεί να το λένε οι φίλοι και οι αναγνώστες του περιοδικού και όχι ένας επιχειρηματίας-χορηγός. Γιατί αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει πιέσεις που θα μείωναν την ελευθερία της έκφρασης.

Α.ΣΤ.: Σας απασχολεί το θέμα των εσόδων;

Δ.Κ.: Φυσικά, ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε.

Α.ΣΤ.: Υπάρχει κρατική πολιτική για το βιβλίο και γενικά για τον χώρο του Τύπου;

Δ.Κ.: Το κράτος ευνοεί αυτούς που το ευνοούν (γέλια). Σήμερα, στην πλειονότητα των Ελλήνων δεν περισσεύουν ούτε ελεύθερος χρόνος ούτε χρήματα για βιβλία. Αν θέλει το κράτος να βοηθήσει το βιβλίο, θα πρέπει πρώτα να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν λίγο περισσότερο χρόνο γι' αυτό. Αλλά μάλλον κάνει το εντελώς αντίθετο...

Α.ΣΤ.: Με ποια κριτήρια επιλέγετε την έκδοση ενός βιβλίου;

Δ.Κ.: Ασχολούμαστε με συγκεκριμένες περιπτώσεις συγγραφέων ή καταστάσεων στη λογοτεχνία. Είναι οι εμμονές που προανέφερα. Παράδειγμα, ο τίτλος του περιοδικού. Προέρχεται από διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά. Ενας από τους πολλούς παραγνωρισμένους, αλλά σημαντικότατους συγγραφείς. Ανήκει στους αιρετικούς της γραφής, οι οποίοι μας αρέσουν και θέλουμε να αναδείξουμε. Επίσης, ο σουρεαλισμός είναι βασική θεματική για μας. Από 'κεί και πέρα υπάρχουν κι άλλα πράγματα, που έχουν τις «εκλεκτικές τους συγγένειες». Φυσικά υπάρχουν και ξένοι συγγραφείς, όπως και αρκετοί Ελληνες σύγχρονοι που συνεχίζουν τον αιρετικό λόγο.

Α.ΣΤ.: Ετσι βλέπετε και τα πράγματα γύρω σας; Αιρετικά;

Δ.Κ.: Οπως είχε πει ο Θωμάς Γκόρπας: «Η αλλαγή στην Τέχνη όπως και στη ζωή έρχεται από τους λοξούς».

Α.ΣΤ.: Υπάρχει καλό αναγνωστικό κοινό;

Δ.Κ.: Φυσικά και υπάρχει. Είναι οι μερακλήδες άνθρωποι, όπως έλεγε ο Κόντογλου,.

Α.ΣΤ.: Ποιο είναι για σας το καλό βιβλίο;

Δ.Κ.: Συνήθως αυτό που η ίδια η ζωή σε κάνει να πέσεις πάνω του και να σκοντάψεις.

Α.ΣΤ.: Υπάρχει κάποια σχέση του Φαρφουλά με τα ζώα; Κάποια ευαισθησία, μια και στο πρώτο τεύχος ήταν στο εξώφυλλο.

Δ.Κ.: Σημαντική φιλοσοφική γραμμή στο έργο του Βουτυρά, όπως και στον σουρεαλισμό, είναι η άρνηση του ανθρωποκεντρισμού. Ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Είναι μέρος του.

Α.ΣΤ.: Ο τίτλος του περιοδικού έχει να κάνει με το διήγημα του Βουτυρά, στο οποίο η κυβέρνηση βάζει φόρο και στα ζώα. Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Δ.Κ.: Είναι διήγημα επίκαιρο, γραμμένο το 1935... Παρουσιάζει, όπως είπατε, μια πολιτεία όπου ο κόσμος κρεμάει τα σκυλιά του στα δέντρα για να μην πληρώσει τους φόρους που το κράτος επέβαλε γι' αυτά. Περιγράφει κάτι που γίνεται αρκετά σήμερα σε κοινωνικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Τις φάλτσες αντιδράσεις απέναντι στις πηγές των προβλημάτων.

Α.ΣΤ.: Ποιες είναι οι φιλοδοξίες για το περιοδικό και τον εκδοτικό οίκο;

Δ.Κ.: Να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε.

Η συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία εδώ!

Guillaume Apollinaire: Ο Περιπατητής των δύο όχθεων, Οδοιπορικό στο Παρίσι

Guillaume Apollinaire

Ο Περιπατητής των δύο όχθεων

Οδοιπορικό στο Παρίσι

Μετάφραση-Επιμέλεια -Εισαγωγή -Σημειώσεις: Νίκος Σταμπάκης

ISBΝ: 978-960-9441-14-8, διάστ. 21Χ14, σελ. 128, τιμή 12,00 €


Ο Guillaume Apollinaire (1880-1918) υπήρξε εµβληµατική μορφή του γαλλικού μοντερνισµού κι ένας από τους µεγαλύτερους ποιητές του 20ού αι.

Στο Παρίσι όπου ζει κατά το µεγαλύτερο µέρος των δύο πρώτων δεκαετιών του 20ού αι. συναναστρέφεται και επιδρά σε έναν εκπληκτικό αριθµό ανθρώπων που θα αποκτήσουν εµβληµατική σηµασία στη νεωτερική έκφραση: Alfred Jarry, Picasso, Henri Rousseau, Gertrude Stein, Pierre Reverdy, Marcel Duchamp, Eric Satie, αλλά και τους νεαρούς εκείνους που θα αποτελέσουν τον πυρήνα της παρισινής ντανταϊστικής οµάδας και μετέπειτα της πρώτης υπερρεαλιστικής.

Καθώς βλέπουμε στο παρόν βιβλίο, συναντά και τους εκπροσώπους της περασμένης γενιάς – συμβολιστές ποιητές και συγγραφείς που διασώζονται μέσα από πλούσια ανέκδοτα και στιγμιότυπα. Το βιβλίο, αποκτά ιδιαίτερη σημασία για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό μιας και ο Apollinaire αφιερώνει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στον Jean Moréas περιγράφοντας τον ίδιο, τις ξεχωριστές στιγμές της φιλίας τους, αλλά και τις τελευταίες ημέρες της ζωής του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα.

Ο Περιπατητής των δύο όχθεων είναι το τελευταίο βιβλίο του που εκδόθηκε όσο ζούσε, το έτος του θανάτου του: αθέλητος αλλά ταιριαστός αποχαιρετισµός. Ο Apollinaire περιπλανώµενος στους δρόµους, τις βιβλιοθήκες και τα καφέ, ξεθάβοντας ιστορίες για πρόσωπα ξεχασμένα, που ανακαλούνται µόνο χάρη σε θραύσµατα διαλόγων και τίτλους βιβλίων, δεν ανακαλύπτει το θαύµα ούτε το έγκληµα — αφήνει όµως µιαν ύστατη ματιά, σαν χάδι, σ’ ένα Παρίσι που ήδη χάνεται. Ένα Παρίσι, γεµάτο µε εκκεντρικούς ποιητές, περίφηµα καφέ, παράξενες βιβλιοθήκες, θεσπέσιες φάρσες και ηρωικά µεθύσια.

Κριτικές-δημοσιεύσεις: Λαμπρινή Κουζέλη, Το σινάφι της Μπελ Επόκ, "Το Βήμα"/ "Βιβλία", 13.2.2011,

Jack London: Όταν ο Θεός γελά

Jack London

Όταν ο Θεός γελά

Μετάφραση: Χριστιάνα Σμυρνιώτη, Θεώνη Ταμπάκη

Διηγήματα, ISBΝ: 978-960-9441-13-1, διάστ. 17Χ12, σελ. 192, τιμή 12,00 €

«Καλύτερα να είµαι στάχτη παρά σκόνη!

Καλύτερα η σπίθα µου να γίνει φλογερή φωτιά

παρά να τήνε πνίξει το σαράκι.

Καλύτερα να είµαι ένας θεσπέσιος διάττων,

το κάθε άτοµό µου να λάµπει θαυµαστά,

παρά ένας κοιµισµένος, αιώνιος πλανήτης.

Σκοπός του ανθρώπου είναι να ζει, όχι να υπάρχει.

Δεν θα χάσω τις µέρες µου πασχίζοντας για να τις παρατείνω.

Το χρόνο µου εγώ θα τον αναλώσω».

Jack London (1876-1916)

Η συλλογή διηγημάτων Όταν ο Θεός γελά εκδόθηκε το 1911 και αποτελείται από 11 σκληρές και ενίοτε ακραίες ιστορίες, γραμμένες την περίοδο της συγγραφικής ωριμότητας και καταξίωσης του Jack London. Ιστορίες που αποτυπώνουν όλο το πλατύ φάσμα των ενδιαφερόντων του συγγραφέα: Την αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις που φέρνει η αυγή της μοντέρνας εποχής, τη συντριβή της ανθρώπινης υπόστασης κάτω απ’ τον ζυγό της βιομηχανικής παραγωγής, αλλά και την πίστη του στα σοσιαλιστικά ιδανικά και στην εργατική χειραφέτηση. Στο επίκεντρο αυτών των ιστοριών είναι ένα μωσαϊκό ανθρώπων που γεννήθηκαν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους: εργάτες, άνεργοι, παράνομοι, μικροεγκληματίες, βαριά άρρωστοι. Κοινός τόπος όλων είναι οι απέλπιδες προσπάθειές τους ενάντια στη διαφαινόμενη τραγική τους μοίρα.

Πρόκειται για 11 διηγήματα αντάξια της πένας ενός μεγάλου συγγραφέα που καταδεικνύουν τη βαθύτερη φιλοσοφία του και είναι προορισμένα να διαβάζονται σε δύσκολες εποχές…

Λίγα βιογραφικά: O Jack London γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο το 1876 από τη Flora Wellnan και τον παράνοµο αστρολόγο-πνευµατιστή W. H. Chaney. Η ίδια του η ζωή ήταν ένα µεγάλο και συναρπαστικό µυθιστόρηµα. Από πολύ µικρός θα κάνει τα πιο διαφορετικά και σκληρά επαγγέλµατα (εφηµεριδοπώλης, λαθρέµπορας, ψαράς, χρυσοθήρας, βιοµηχανικός εργάτης), ενώ ταυτόχρονα διαβάζει φανατικά Δαρβίνο, Μαρξ, Νίτσε. Στα 20 του χρόνια γίνεται ένθερµος σοσιαλιστής, και στα 24 του ένας από τους πιο ακριβοπληρωµένους συγγραφείς της εποχής του. Το χρήµα και η δόξα δεν θα του δώσουν καµιά χαρά γι’ αυτόν που είχε αγωνιστεί για τους εργάτες και τον σοσιαλισµό. Το “ιδανικό ράντσο” που δηµιουργεί στο Γκλεν Έλεν της Καλλιφόρνιας αποτυγχάνει. Το ουίσκυ θα τον οδηγήσει σ’ ένα τραγικό τέλος. Αυτοκτονεί στο ράντσο του το 1916. Λίγα χρόνια αργότερα, κατ’ εντολή του Λένιν, όλα τα βιβλία του µεταφράζονται και κυκλοφορούν στην επαναστατική Ρωσία.



Τhomas De Quincey: Η ΜΑΣΚΑ


thomas de quincey

Η ΜΑΣΚΑ

Μετάφραση-Εισαγωγή: Νίκος Σταμπάκης

Μυθιστόρημα, ISBΝ: 978-960-9441-17-9, διάστ. 17Χ12, σελ. 224, τιμή 12,00 €

«...Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο κάστρο εδώ και ώρα. Ένα ρολόι την έσπαγε για λίγο, χτυπώντας ανά τέταρτο· και υψώνοντας το βλέμμα, ο Λανδγράβος διεπίστωσε ότι ήταν περασμένες δύο... Μια στιγμιαία αίσθηση δέους τον κατέλαβε, καθώς τα μάτια του πλανήθηκαν στο σκότος του αντίπερα άκρου του δωματίου, στην αιφνίδια σκέψη ότι ένα ον τόσο μυστηριώδες και ικανό να εισβάλει, σε πείσμα τόσων εμποδίων, στο εσωτερικό κάθε αρχοντικού του Κλόστερχαϊμ, ήταν αναμφίβολα πολύ πιθανό να επισκεφθεί και το κάστρο· μάλιστα, δεν ήταν διόλου απίθανο να μπει και σ’ αυτό το ίδιο δωμάτιο. Ποια μάνταλα είχαν ποτέ μπορέσει να τον αποκρούσουν; Και ποιος μπορούσε να υπολογίσει την ώρα της επίσκεψής του;...»

Στο Κλόστερχαϊμ, η συντριβή είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Ακόμη κι όσοι δεν ανταποκρίνονταν στον κανόνα που φαινόταν να διέπει τις επιθέσεις της Μασκας είχαν την αίσθηση ενός απροσδιόριστου τρόμου να επικρέμαται πάνω τους. Ο ύπνος δεν ήταν πια ασφαλής· ο αποκλεισμός στην ιδιωτική εστία, η μυστικότητα των υπνοδωματίων, δεν αποτελούσε πλέον προστασία. Οι κλειδαριές παραβιάζονταν, τα μάνταλα έπεφταν, οι πόρτες ανοίγονταν διάπλατα εμπρός του, ως διά μαγείας. Τα όπλα έμοιαζαν άχρηστα. Σε κάποιες περιπτώσεις, ομάδες δέκα ή δώδεκα ανθρώπων είχαν εξαφανιστεί χωρίς να θορυβήσουν τη συνοικία. Κι αυτές δεν ήσαν οι μόνες μυστηριώδεις συνθήκες. Το πού πήγαινε τα θύματά του ήταν ακόμη πιο ακατανόητο απ’ όσο τα μέσα με τα οποία επετύγχανε. Τα πάντα ήσαν σκότος και φόβος· κι όλη η πόλη ήταν ανάστατη από τον πανικό.

Ο Thomas de Quincey (1785-1859) υπήρξε ένας από τους ευρυμαθέστερους και πλέον πρωτότυπους συγγραφείς του 19ου αιώνα. Το γοτθικό αφήγημα Η Μάσκα (1832) είναι το μοναδικό του μυθιστόρημα και βρίθει συναρπαστικών επεισοδίων και ονειρικών εικόνων, καθώς θα περίμενε κανείς από τον συγγραφέα των Αναμνήσεων ενός Άγγλου οπιοφάγου.


Δημοσιεύσεις-κριτικές από τον τύπο:

Ξενοφών Μπρουντζάκης, Των Ελλήνων οι κοινότητες, "Το Ποντίκι", 13.1.2011

Βαγγέλης Μπέκας, Ο μασκοφόρος τρομοκράτης της σκοτεινής πόλης, "Το Βήμα"/ "Βιβλία", 13.2.2011





ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ του Νίκου Σταμπάκη

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΠΑΚΗΣ

ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ

Ποίηση, ISBΝ: 978-960-9441-16-2, διάστ. 17Χ12, σελ. 128, τιμή 7,00 €

Βλέπω

τη φράση

«Σχέσις μεταξύ

ορώντος και

ορωμένου»

και μες

στη φράση

ένα μάτι

και μια φράση

μες σ’ αυτήν

μιαν άλλην

—κι ένα μάτι—

μες σ’ αυτήν

. . .

Το Άλας των ηφαιστείων είναι η δεύτερη συλλογή ποιημάτων του Νίκου Σταμπάκη. Πρόκειται για ένα παλίμψηστο από διαδοχικές διαστρωματώσεις εικόνων που ενεργοποιούνται επιτιθέμενα στον δέκτη/δύτη.

Κατά την πορεία της καταβύθισης, τα κείμενα διεισδύουν ολοένα βαθύτερα το ένα μες στο άλλο, οι στίχοι αντιστέκονται όλο και περισσότερο στη χρονολόγηση. Πρόσωπα αστράφτουν φευγαλέα και προσελκύουν την πυξίδα του πόθου, για να σκοτεινιάσουν αμέσως κατόπιν, στροβιλίζοντας τη βελόνα, που γίνεται ρουλέτα και σταματά σ’ ένα νεύμα της τύχης. Αντικείμενα και στοιχεία της φύσης μορφώνουν ένα κύμα λάβας, προορισμένο να έλθει στην επιφάνεια μαζί με υπολείμματα των αποσυναρμολογημένων στίχων, εικόνων, μνημών, προορισμένων να ιδωθούν για μια στιγμή προτού διαλυθούν σαν μισοτελειωμένο όνειρο.

Ο Νίκος Σταμπάκης είναι μεταφραστής-επιμελητής και ιδρυτικό μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθηνών. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Το μπαούλο με τις μπίλιες και την συλλογή αφηγηματικών κειμένων Η νύχτα των Αποκρίσεων (εκδ. Φαρφουλάς) και έχει μεταφράσει ποίηση των Benjamin Péret (Απαγορεύεται η Αφισοκόλληση, εκδ. Ύψιλον), Edward Lear (τα Γραπτά της Α-νοησίας, εκδ. Φαρφουλάς), την ανθολογία Surrealism in Greece (εκδ. University of Texas Press) και πολλά άλλα βιβλία και μικρότερα κείμενα, κυρίως από τον διεθνή υπερρεαλισμό και τη λογοτεχνία του φανταστικού.

Ο ΓΚΟΥΦΕΣ και άλλα 14 προφητικά όνειρα του Ίωνα Πανόπουλου

Ίων Πανόπουλος

Ο ΓΚΟΥΦΕΣ

και άλλα 14 προφητικά όνειρα

εικονογράφηση Αλέκος Σταματόπουλος

ISBΝ: 978-960-9441-15-5, διάστ. 17Χ12, σελ. 96, τιμή 9,50 €

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται 15 αφηγήσεις παράδοξων, αινιγματικών, προφητικών(;) και ενίοτε ξεκαρδιστικών ονείρων οι οποίες απευθύνονται σε κάποιον απρόσωπο ψυχοθεραπευτή. Και, όπως έλεγε ο Φρόυντ: «Στο όνειρο δεν υπάρχει τίποτα το περιττό».

Ο Γκουφές, ο Έφορος, ο Αμίν Που Κουνάει Τα Δέντρα, το Τέρας του Ζιγκουράτ, οι Veon & Νion βγαίνουν ανεξέλεγκτοι από το «Μέσα Δωμάτιο» της παιδικής ηλικίας. Η όμορφη Celia, η Αρχαϊκή Μαντόνα και τα Σαλιγκάρια της Εκδίκησης συντροφεύουν τις Νύχτες στο Άσυλο κατά την εποχή της «ξέγνοιαστης νιότης». Κι όταν τα σύννεφα του πολέμου κάνουν κάποια στιγμή απειλητικά την εμφάνισή τους πάνω απ’ τη χώρα, ο ανώνυμος ήρωάς μας εμπνέεται μιαν ολόκληρη «Πολεμική Τριλογία» έχοντας την τιμή να δοκιμάσει πρώτος το «Μουσακά του Χίτλερ».

Οι 15 αυτές θεότρελες, αλλά πάντα νηφάλια εξιστορούμενες, ονειρικές περιπέτειες προκαλούν το αδιάκριτο κοινό να τις απολαύσει και τον αποστασιοποιημένο ψυχαναλυτή εν τέλει, να σκίσει τα πτυχία του!

ΒΙΟ: Ο Ίων Κ. Πανόπουλος γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Άρχισε να αμφισβητεί την ύπαρξή του περί το ’68, σύμφωνα με το αντικομφορμιστικό πνεύμα της εποχής. Παιδικό του όνειρο ήταν να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα, με απώτερο σκοπό να γίνει Σωτήρας-Δικτάτωρ, κάτι που του πέρασε ανεπιστρεπτί μετά τον πρώτο αυνανισμό. Μεγαλώνοντας συνετίσθηκε, και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Τη δεκαετία του ’90 διετέλεσε τραγουδοποιός του μουσικού συγκροτήματος Ομάδα Κόραξ. Μιας και δεν νοσηλεύθηκε ποτέ για κάποια ψυχική διαταραχή, αυτή είναι η πρώτη του εκδοτική απόπειρα, με κείμενα που αφορούν την περιπέτεια που βιώνει ο νους κατά την ενύπνια διαδικασία ανασυγκρότησης του εγκεφάλου.